Władza miejscowa
Politycznie Wyspy Kanaryjskie należą do Królestwa Hiszpanii jako jedna ze wspólnot autonomicznych (Comunidad Autónoma de Canarias). Oznacza to, że mają znaczną wtadzę ustawodawczą i wykonawczą, czyli własny parlament oraz radę ministrów, na której czele stoi prezydent (presidente), a także sąd najwyższy. Zazwyczaj wspólnoty autonomiczne mają też stolicę – w przypadku Wysp Kanaryjskich, po wieloletniej rywalizacji, tytułem stolicy archipelagu dzielą się Santa Cruz de Tenerife oraz Las Palmas de Gran Cąnaria. W Santa Cruz mieści się potowa ministerstw oraz parlament, w Las Palmas Sąd Najwyższy i pozostałe ministerstwa.
Wyspy są podzielone na dwie prowincje: Santa Cruz de Tenerife, do której zaliczają się tzw. wyspy zachodnie (Teneryfa, La Palma, La Gomera i El Hierro), oraz Las Palmas de Gran Canaria, zarządzająca wschodnimi wyspami (Gran Canaria, Lanzarote, Fuerteventura). Ponadto na każdej wyspie funkcjonuje oddzielna wtadza samorządowa, Cabildo Insular, która odpowiada między innymi za funkcjonowanie stużb publicznych. Na najniższym szczeblu wtadzy znajdują się gminy (municipios) oraz władze miejskie, urzędujące zazwyczaj w zabytkowych ratuszach (ayuntamientos) przy głównym placu miasta.
Gran Canaria kontra Teneryfa
Dwie największe wyspy, Teneryfa i Gran Canaria, od zawsze walczyły o miano stolicy archipelagu. W 1821 r. stolicą całej prowincji Wysp Kanaryjskich ustanowiono Santa Cruz de Tenerife, co oczywiście nie spodobało się władzom Gran Canarii, które zaproponowały podzielenie archipelagu na dwie niezależne prowincje. Propozycję wcielono w życie w 1927 r.
Czasy Franco
W lutym 1936 r. stanowisko komendanta wojskowego Wysp Kanaryjskich objął były szef sztabu generalnego armii hiszpańskiej -Francisco Franco. Niecieszący się zaufaniem rządu został zesłany na Teneryfę, gdyż ówczesny rząd liczył na to, że odległość rozwiąże „problem Franco”. Tymczasem właśnie na Teneryfie generał zaplanował zamach stanu, który doprowadził do hiszpańskiej wojny domowej (1936-1939) i ponad 40-letniej faszystowskiej dyktatury.
Powojenny okres rządów Franco to czas nie tylko politycznych prześladowań, ale przede wszystkim ogromnej biedy. Szacuje się, że w latach 50. XX w. z wysp wyjechało ponad 16 tys. Kanaryjczyków. Głównym celem emigracji były: Wenezuela, Kuba oraz Portoryko.
Na początku lat 60. XX w. w Hiszpanii rozpoczął się proces powolnego, lecz stałego wzrostu gospodarczego, możliwy głównie dzięki otwarciu kraju na masową turystykę.
Współczesność
Francisco Franco zmarł w 1975 r. Po śmierci dyktatora na tron wrócił król Juan Carlos I z Burbonów, który przeprowadził demokratyzację kraju, przypieczętowaną podpisaniem w 1978 r. konstytucji. Na jej mocy w 1982 r. Wyspy Kanaryjskie stały się jednym z 17 hiszpańskich regionów autonomicznych. W 1983 r. odbyty się pierwsze wybory do kanaryjskiego parlamentu, a dzień pierwszej sesji (30 maja) jest od tamtej pory obchodzony jako Dzień Wysp Kanaryjskich.
Od 1993 r. rządy na wyspach sprawują politycy Koalicji Kanaryjskiej (Coalición Canaria), która uważa się za partię nacjonalistyczną, jednak bez tendencji separatystycznych. Dwa pozostałe liczące się ugrupowania to ogólnonarodowe lewicowa PSOE (Hiszpańska Socjalistyczna Partia Robotnicza) oraz prawicowa PP (Partia Ludowa). Przedstawiciele Coalición Canaria w parlamencie hiszpańskim zazwyczaj popierają partię rządzącą, w zamian za co żądają zwiększenia nakładów finansowych na rozwój wysp.
Jako część Hiszpanii Kanary od 1982 r. należą do NATO, od 1993 r. do UE, a w 2002 r. przyjęły walutę euro.