Oglądanie wielorybów i delfinów w Europie jest aktywnością typowo letnią (zwykle od maja do października). Na Wyspach Kanaryjskich jednak możemy je podziwiać przez cały rok! Delfiny butlonose i conajmniej ok. czterystu wielorybów pilotów są stałymi rezydentami oceanu na południe od Teneryfy.
Ponad jedna trzecia wszystkich gatunków wielorybów i delfinów zamieszkuje lub czasem odwiedza wody wokół Wysp Kanaryjskich. Turyści prawie na pewno mogą zobaczyć delfiny butlonose i wieloryby piloty a jeśli dopisze im szczęście mogą spotkać też któryś z gatunków przedstawionych poniżej.
Delfin Butlonosy
Ponad połowa (53%) z delfinów, które przeżyją swoje brutalne zchwytanie umiera w ciągu 90 dni. Delfiny mają bardzo wrażliwą i delikatną skórę. Każde zranienie może skończyć się infekcją i komplikacjami. Podczas chwytania delfiny są poddane silnemu wstrząsowi fizycznemu i psychicznemu. Niektóre z nich mogą zostać sparaliżowane i utopić się. Śmiertelność przy ich chwytaniu jest bardzo wysoka. Po złapaniu niektóre delfiny nie chcą jeść, albo jedzą ciała obce, co powoduje ich śmierć. Niektóre delfiny popełniały samobójstwo w basenach udeżając o brzeg z pełną prędkością i druzgocząc sobie czaszkę.
Zwierzęta te są również bardzo wrażliwe na transport. Dla przykładu w listopadzie 1999r. cztery delfiny butlonose i jeden beluga przewieziono z Rosji do delfinarium w Argentynie. Dwa z nich zmarły w drodze…
Delfiny butlonose zdradzają przywiązanie do innych gatunków, zwłaszcza do ludzi. Na całym świecie znane są przypadki definów wchodzących w zażyłe kontakty z ludźmi. Na przykład w 1971r na Florydzie rodzina Asburry, która mieszkała obok kanału rozpoczęła karmienie delfina butlonosego. Nazwali ją Dolly , nauczyli kilku sztuczek i zbudowali schronienie z którego lubiła korzystać. Delfin nawiązał bardzo silny związek z matką rodziny i zachowywał się jak dziecko domagając się poświęcania mu mnóstwa uwagi. Dzieci rodziny stały się nieodłącznymi partnerami Dolly w wodzie.
Wieloryby Piloty
Wieloryby piloty są gatunkiem stosunkowo łatwym do badania i obserwowania. W ciągu dnia, zwłaszcza rano można je spotkać na powierzchni wody gdzie odpoczywają po nocnych łowach w głebinach. Bardzo łatwo więc je odnaleźć i fotografować.
Fotografowanie jest istotną częścią badań gdyż każdy osobnik ma unikatową płetwę grzbietową. Są one tak unikatowe jak ludzkie odciski palców. Fundacja “Atlantic Whale” stworzyła katalog tych ssaków i do tej pory zawiera on ok. 800 znanych osobników.
Z szacunków fundacji wynika, że ok. 1000 osobników odwiedza wody wokół południowo zachodniej Teneryfy. Najprawdopodobniej około połowa z nich zamieszkuje w danym okresie wody wokół wyspy podczas gdy pozostałe migrują w inne miejsca i po pewnym czasie pojawiają się ponownie.
Kaszaloty
Kaszaloty są bardzo trudne do pomylenia z innym gatunkiem. Przemierzają one głębokie wody naszych oceanów w stadach od 20 do 25 sztuk (najczęściej są to samice z młodymi). Najczęściej spotyka się je w rowach oceanicznych na granicy półek kontynentalnych ale można je też spotkać w wodach przybrzeżnych o głębokości pow. 200m. Zwykle tylko dorosłe samce migrują na Antarktykę, gdzie wyruszają na żer. Choć jest to łatwy do zidentyfikowania gatunek, rzadko można zobaczyć większą część jego ciała nad wodą. Jest on największym waleniem uzębionym występującym na Antarktyce, posiada olbrzymią kwadratową głowę i masywne ciemno szare lub brązowawe pomarszczone ciało przypominające trochę wyglądem podsuszoną śliwkę.
Wąska dolna szczęka jest wyposażona w 20 – 25 stożkowych zębów, które dopasowują się do otworów w szczęce górnej. Kaszaloty nie mają płetwy grzbietowej lecz w trzech czwartych ciała znajduje się widoczny garb grzbietowy po którym następuje seria charakterystycznych kostek sięgających do szerokiego trójkątnego i głęboko karbowanego ogona. Kaszaloty żywią się kałamarnicami, rybami i ośmiornicami łowionymi podczas bardzo głębokich nurkowań. Podczas żeru konsumują około jednej tony pokarmu każdego dnia! Podobnie jak inne walenie uzębione posługują się echolokacją w celu nawigowania i identyfikowania pożywienia. Wydając z siebię serię wysokotonowych kliknięć i odbierając je gdy odbiją się od otoczenia i wrócą są one w stanie określić co znajduje się wokół. Jest to niezbędna umiejętność przy polowaniu na olbrzymie kałamarnice, które dorastają do ok. 250kg i występują w absolutnej ciemności na głębokościach poniżej jednego kilometra.
Delfiny Risso
Występują na całym świecie, zwykle w umiarkowanych i tropikalnych wodach, najczęściej jednak w otwartym oceanie.
Delfin Risso ma baryłkowaty kształt, z tępo zakończoną głową (bez dzioba). Ubarwienie waha się od niebiesko-szarego, szaro-brązowego do prawie białego, zależnie od wieku i skaleczeń u samców. Blizny spowodowane potyczkami z innymi osobnikami są często dobrze widoczne. Ma siedem lub mniej par zębów z przodu żuchwy. Płetwa grzbietowa jest wysoka i zakrzywiona, z wyraźnym spiczastym zakończeniem, podobnie jak płetwy piersiowe. Ogon jest gruby i zakończony silną płetwą.
długość ciała: ok. 3 m
waga: 500 kg
pożywienie: głowonogi, skorupiaki, niektóre małe ryby